Gdy ktoś pyta mnie „czym się zajmujesz?”, miewam kłopot, aby odpowiedzieć jednym zdaniem.
Interesuje mnie stwarzanie sytuacji polegających na łączeniu praktyki i teorii w obszarze pracy z fotografią, pamięcią, lokalną historią. Poszukuję takich sposobów patrzenia, które wpływają na sposób myślenia. Fotografia interesuje mnie zarówno jako przedmiot, obraz i praktyka. Bywa dla mnie narzędziem pracy lub przedmiotem badań. Jeśli zajmuję się przeszłością to zwykle po to, aby dowiedzieć się czegoś o teraźniejszości. W szczególności interesuje mnie oddolna historia wsi.
Pracuję w muzeach, organizacjach pozarządowych, na uniwersytecie, w swoim samochodzie, w lokalnych domach kultury, w prywatnych domach i w dużych galeriach sztuki.
Działam na pograniczu – łączę rozmaite strategie i metody działania: animację kultury, pracę ze społecznością, sztukę, pracę z archiwami, historię mówioną, etnografię, reportaż, perspektywę krytyczną.
Bywam kuratorką, reporterką, artystką, animatorką, koordynatorką, autorką tekstów i pomysłów, badaczką, reporterką, fotografką, edukatorką, nauczycielką akademicką, tutorką, opiekunką artystyczną.
Czasami realizuję swoje pomysły, czasami pracuję zespołowo, czasami wspieram innych w realizowaniu ich własnych projektów.
Mieszkam w Wolimierzu (Pogórze Izerskie), ale działania realizuję na terenie całej Polski.
Jestem mamą Heleny.
* * *
Agnieszka Pajączkowska (ur. 1986) – kulturoznawczyni, badaczka historii codziennych praktyk fotograficznych, twórczyni projektów interdyscyplinarnych, fotograficznych i kulturalnych, autorka książek i tekstów, animatorka kultury, kuratorka, tutorka, absolwentka studiów doktoranckich w Instytucie Kultury Polskiej UW.
Autorka projektu i książki Wędrowny Zakład Fotograficzny (Wyd. Czarne, 2019) oraz Nieprzezroczyste. Historie chłopskiej fotografii (Wyd. Czarne, 2023). W podejmowanych działaniach łączy refleksję akademicką z praktyką twórczą i sztuką społeczną. Interesuje ją rzemieślnicza i użytkowa historia fotografii i jej związki z praktykami codziennymi, archiwami i lokalną historią. W 2015 i 2020 roku była stypendystką Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w obszarze „Sztuki wizualne”.
W 2019 roku wspólnie z Aleksandrą Zbroją wydała książkę A co wyście myślały? Spotkania z kobietami z mazowieckich wsi.
Od 2018 wchodzi w skład rady programowej Instytutu Fotografii Fort w Warszawie.
Współpracowała z Domem Spotkań z Historią w Warszawie nad wystawą fotografii Album rodzinny: SPOJRZENIA (wspólnie z Moniką Szewczyk-Wittek).
Jest autorką wystawy Co widzisz? Patrzenie na archiwalne fotografie w Gdyni w Muzeum Miasta Gdyni.
Współtworzyła projekty: Szkoła patrzenia (Instytut Fotografii Fort), Tożsamości odzyskane. Interwencje, Migawki i Semina
Jako autorka działań i animatorka współpracowała m.in. z Towarzystwem Inicjatyw Twórczych „ę”, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Fundacją Archeologii Fotografii.
Publikowała m.in. w „Kontekstach”, „Zagładzie Żydów”, „Kulturze i Historii”, „Widoku”, „małej kulturze współczesnej”, „Res Publice”, „Dwutygodniku”, „Krytyce Politycznej”, „Widoku”, „Wysokich Obcasach”.
Za książkę Wędrowny Zakład Fotograficzny otrzymała Nagrodę im. Wiesława Kazaneckiego oraz Nagrodę im. Beaty Pawlak oraz była nominowana do Nagrody im. Ryszarda Kapuścińskiego i Nagrody im. Stanisława Barańczaka.
